Centrum Dydaktyczno-Informacyjne

Justyna, Karolina, Dominika, Patrycja i Paulina

„ Gówniana sprawa”

     Pewnego deszczowego wieczoru w miejscowości Zadupie Dolne doszło do masakrycznego wypadku. W końskim boksie znaleziono zmasakrowane ciało prześlicznej nastolatki. Jedynymi świadkami byli murzyn niemowa zajmujący się bawełną oraz koń Fuks. Zwłoki odnalazł parobek Szczepan podczas niezwykle pasjonującego zajęcia jakim jest wyrzucanie gnoju. W trakcie przesłuchania Szczepana przez detektywa Iwana Radińskiego parobek zeznał, że podczas tego deszczowego wieczoru szedł wypróbować swoje nowe widły, które dostał od swojej żony mleczarki na trzydzieste urodziny. Z zeznań  Szczepana wynikało, że zwłoki leżały poharatane widłami w kupie gnoju. Jednocześnie wypierając się popełnienia przestępstwa, gdyż zaraz po skończonej pracy dokładnie wypolerował swoje nowe widły. Drugim świadkiem był farmer Bożydar- ojciec zamordowanej Kunegundy. Farmer słysząc rżenie konia postanowił udać się do stajni w celu sprawdzenia co się stało. Nie mógł uwierzyć w to co zobaczył. Natychmiast wraz z parobkiem zawiadomili policję. Podczas śledztwa na jaw wyszła jeszcze jedna zagadka, było nią nagłe zniknięcie murzyna niemowy oraz konia Fuksa wraz z workiem drogocennej bawełny. Później okazało się, że murzyn sprzedał Fuksa na rzeź, a za zarobione pieniądze uciekł do Afryki by zapomnieć o traumie jakiej doznał, rozkoszując się świeżo zerwanymi bananami. Mleczarka, która rano szła wydoić krowę twierdzi, że niczego podejrzanego nie zauważyła. Po żmudnych poszukiwaniach detektyw stwierdził, że owa mleczarka Brunchilda była na miejscu zbrodni i to ona zabiła młodą córkę farmera używając do tego nowych wideł swojego męża, parobka Szczepana. Farmer po całym zajściu sprzedał swoje gospodarstwo i wraz z parobkiem Szczepanem na zaproszenie murzyna wyjechał do Afryki. Mleczarka trafiła do więzienia odizolowana od bydła co doprowadziło ją do rozległej depresji. Detektyw podsumował całą sprawę jednym zdaniem: „ To była gówniana sprawa!”

Monika, Kasia, Ewelina i Magda

Bez tytułu

     Iwan Radinsky wiesza mapę na ścianie i zaznacza na niej miejscowość Tibalt. Przegląda internet w poszukiwaniu miejscowości na Z, a także osób o takich inicjałach. Po kilku godzinach poszukiwań zasypia na biurku. Budzi go dzwonek do drzwi. Widzi kopertę wsuwaną pod drzwi. Chwyta za broń i wybiega krzycząc: Stój!. Nie widząc nikogo na korytarzu rezygnuje z pościgu. Otwiera list. I znów widzi ten sam tekst od FU. W liście jest napisane, że FU dokonał następnego zabójstwa: tym razem Zenon Ziębiewicz z Zyland.

    Kolejna ofiara to K. Detektyw jest w szoku bo, zabójstwa dokonywane są z dnia na dzień, wbrew temu co napisał FU w swoim poprzednim liście. Oznacza Zyland na swojej mapie. Miejscowości są w odległości 100 km od siebie. Detektyw jest bezradny. Dzwoni na policję:

   -Proszę z komisarzem Rexem.

   -Kto dzwoni?

   -Detektyw Iwan Radinsky.

   -Już łączę.

   -Halo komisarzu. Dostałem kolejny list. Tym razem poszukujemy osoby na literę K. To bardzo poważna sprawa. To może być już 3 zabójstwo, a nawet nie odnaleźliście ciał.

   -Proszę o spokój detektywie. Nawet nie mamy dowodów na to, że w ogóle te zabójstwa zostały popełnione.

    Zdenerwowany detektyw odkłada słuchawkę. „Czy ta policja już w ogóle zeszła na PSY?”.

   Rusza w podróż do Tibalt. Droga zajmuje mu godzinę. Po krótkim poszukiwaniu odnajduje dom Tiny Tretch. W domu zastaje mężczyznę.

   -Czy mieszka tu Tina Tretch?

   -Tak, ale od trzech dni szuka jej policja.

Ta odpowiedź upewnia detektywa, że FU nie żartuje.

    Mijają kolejne dni, popełniane są kolejne zabójstwa. Detektyw zauważa dziwną prawidłowość. Zaznaczone na mapie miejsca powoli zaczynają przypominać okrąg. Dokonuje kilku obliczeń. I jest! Wie gdzie zdarzy się kolejne morderstwo. To M. Natychmiast idzie do wozu i rusza do Milanos. Ludzi napotkanych w tej miejscowości pyta o osobę o inicjałach MM. Dowiaduje się o dwóch mężczyznach mieszkających na przeciwległych końcach miasta. Natychmiast rusza do jednego z nich. W tym samym czasie dzwoni na policję i prosi o ochronę drugiego mężczyzny. Prośba zostaje zrealizowana. Mężczyzna, do którego wybrał się detektyw to Michael Mickey. Po krótkiej rozmowie zaczyna wierzyć detektywowi i pozwala na to by Iwan został u niego na noc. Rano przed wejściem leży kolejny list od FU, a w nim:

   „Szanowny Panie Radinsky

Brawo, brawo. W końcu się panu udało. Rozwiązał pan moją zagadkę, ale nie zgadnie pan kto będzie moją następną ofiarą. Podpowiem panu. Jest to I. Powodzenia.:

    Detektyw wraca do biura. Spogląda na mapę. Nie rozumie o co chodzi FU. Bierze cyrkiel do ręki, przykłada i zakreśla koła. Spostrzega, ze pod ostrzem cyrkla jest miasto na I… Iweko.

   O FUCK! Natychmiast myśli o swoim ojcu. Przecież on nazywa się Iwan Iwanowicz.

   Detektyw rusza do domu, w którym mieszka z ojcem. Z piskiem opon parkuje przed budynkiem. Biegnie do drzwi. Łapie za klamkę, otwiera i odrzuca go ogromny wybuch. Pada kilka metrów dalej. Staje nad nim mężczyzna.

   -Ty idioto. Przecież to ty zmieniłeś nazwisko z Iwanowicz na Radinsky.

    Głos mężczyzny wydaje się detektywowi znajomy, jakby jakieś odległe wspomnienie z dzieciństwa. Niestety zanim Iwan przypomina sobie o kogo chodzi mdleje.

Życie jest w Twoich rękach

/Angelika i Anita/

                Detektyw główkował całe południe, pot ściekał mu po karku i z czoła. Czuł się niepewnie zdając sobie sprawę, że w jego rękach spoczywa czyjeś życie.

Powiedział:

–                    Dość! Muszę temu coś zaradzić, czuję na rękach krew poprzedniego zabójstwa, pomimo tego, że to nie ja uczyniłem.

Zebrał wszystkie swoje rzeczy i wyszedł w miasto bez słowa, nie mówiąc nic swojej sekretarce. Szedł ulica Konopnicką w stronę ratusza, myśli kotłowały mu się bezprzerwy, ciągle powtarzał – Muszę rozwikłać tą sprawę, ludzkie życia są w moich rękach. Idąc tak spojrzał na zegar ratuszowy, czas płynął szybko, pomyślał:

–                    Zabójca morduje osoby, które pierwszą literę imienia maja taką jak miejsca zbrodni... Czyli? Czyli mamy trop! Zabija w pobliskich okolicach Jeleniej Góry to znaczy, że najbliżej nas mieści się Zgorzelec. Ale co z imieniem ofiary?

Iwan po dokonaniu kroku w sprawie pomyślał o swojej starej przyjaciółce z którą kiedyś coś łączyło – panią komendant główną policji w Zgorzelcu. Choć poczył chwilę zwątpienia przed obawą rozdarcia starych ran, odważył się i zadzwonił. Sygnał był niemiłosiernie długi, a serce waliło mu w piersiach. Nagle... Odebrała!

–                    Yyy... Hej Nancy! - powiedział zakłopotanym głosem – Co tam słychać u Ciebie?

Zdziwiona telefonem odpowiedziała – No cześć Iwan, wszystko w porządku, coś się stało, że dzwonisz?

–                    Słuchaj, mam sprawę, prowadzę śledztwo, w którym dostaję anonimowe listy od mordercy ze wskazówkami.

–                    To znaczy? - zapytała.

–                    To znaczy, pisze pierwsza literę imienia ofiary i miasta. Tym razem wypadło na osobę o imieniu Z i miejscu Z.

–                    I chcesz bym poruszyła tą sprawę, gdyż domyślasz się, że to w Zgorzelcu się wydarzy? - spytała z zainteresowaniem.

–                    Tak – powiedział – dobrze rozumujesz kochana, mam na to 2 dni, a jego inicjały to FU.

–                    Słyszałam o tej sprawie, zgoda, pomogę Ci. Trzeba w końcu zakończyć tą sprawę, nie mamy dużo czasu. - odpowiedziała z przejęciem w głosie.

–                    Dziękuję Ci dobra kobieto, zawsze mogłem na Ciebie liczyć.

–                    Dla Ciebie wszystko Iwanku. Do usłyszenia!

Detektyw po rozłączeniu rozmowy odetchnął. I znów zaczął myślec o pieknej pani komendant.

                Wrócił do biura, noc spędził śpiąc w biurowym fotelu. Pół nocy myślał nad sprawą. O 8 rano zadzwonił telefon, to była Nancy. Odebrał telefon i usłyszał jej anielski głos:

–                    Hej Iwan! Mamy osobę, która może być podejrzewaną ofiarą.

Zdziwiony szybko zapytał:

–                    Mów, o kogo chodzi?

Z westchnieniem powiedziała – To Twoja siostra Zuza.

Wściekły odpowiedział – Jakim cudem? Ona nie ma nic współnego z tą sprawą.

–                    Przyjedź do mnie jak najszybciej to Ci wszystko wyjaśnię, musimy się spotkać.

–                    Będe za godzinę! Do zobaczenia! - powiedział w pośpiechu i zaraz wyruszył.

Pędził ile tylko się dało na tarczy samochodu. Łzy kręciły mu się w oku, myśląc o stracie swej jedynej siostry. W końcu dojechał na miejsce. Siostra już była u Nancy w biurze. Gdy wszedł od razu mocno uściskał swoją młodszą siostrę. Spojrzał w oczy Nancy i powróciły stare czasy.

                Przygotowali plan doskonały do zwabienia tajemniczego FU. Siostra Zuza siedziała w swym mieszkaniu sama i przerażona. Iwan z auta przypatrywał się bloku siostry.

–                    Jest! - Powiedziała Nancy do przyjaciela – Złapał przynętę.

Iwan rozpoznał tajemniczego mordercę, to był Franek Urondo z Jeleniej Góry, dawny wróg detektywa. Nie wytrzymał i wysiadł z auta, komendantka nie zdążyła go zatrzymać, a on zaczaił się i rzucił na niego. Obydwoje tarzali się po ziemi, wzajemnie się wyzywając.

–                    Jak mogłeś, bezczelny, ludzi zabijać?! I moją siostrę również chciałeś! - krzyknął rozwścieczony Iwan.

–                    Ktoś Ci w końcu musiał dopiec! I co? Poczułeś się zakłopotany? Dobrze Ci tak! - powiedział spokojnie drwiącym głosem Franek.

Przybyli policjanci, Iwan skuł mordercę i kazał im go zabrać. Zuza wyszła z mieszkania i podziękowała wszystkim za opiekę, przytuliła się do brata płacząc mu w ramionach.

–                    Już spokojnie siostrzyczko, wszystko będzie dobrze. - uspokajał ją brat,

Nancy spojrzała mu w oczy i powiedziała – Jestes bardzo męski mój drogi, zaimponowałeś mi – i zarumieniła się po tych słowach.

Detektyw złapał ja za rekę, przyciągnął do siebie i namiętnie ja pocałował. Po chwili powiedział patrząc jej głęboko w oczy – To dzięki Tobie.

Tajemnica Beatricze

/Klaudia, Marta, Konrad/

Iwan po przeczytaniu kolejnego listu nie może dojść do siebie. Jako detektyw powinien z łatwością rozwiązać tę sprawę. Niestety Iwan to w głębi duszy dziecko. Mały chłopiec, który z problemami zawsze dzwoni do mamy. Za oknem padał deszcz. Wiedział, że w taką pogodę nie warto wychodzić
z domu. Wbrew zakazom, które zawsze słyszał od mamy gdy był mały, wyszedł do baru na wódkę z ogórkiem. Lokal znajdował się w podejrzanej dzielnicy. Byli tu głownie dilerzy i handlarze bronią. Iwan lubił pić w barze „U Mariuszka”. Tego wieczoru czuł, że jak nie napije się porządnie, to nie będzie czuł ulgi. Przy barze zamówił alkohol, który spożył w szybkim tempie. Po godzinie był już pijany. Nagle do baru weszła kobieta. Miała na sobie czerwony płaszcz i żółte szpilki. Iwan pomimo, iż był pijany widział, że buty nie pasują jej do płaszcza. Dlatego zwrócił na nią uwagę. Postanowił jej zamówić szkocką z lodem. Z chęcią ją przyjęła. Po twarzy było widać, że lubi sobie wypić trochę.
- Piękny płaszczyk. Z Zary? – spytał ośmielony alkoholem Iwan.
- Nie, to płaszcz po babci. – odpowiedziała kobieta.
- Jak masz na imię. – zagaił Iwan.
- Beatricze, a ty?
- Iwan.
- Masz ochotę na kolację ze śniadaniem w moim pokoju hotelowym? – zaproponowała Beatricze.
- Jasne, z taką piękna kobietą zawsze.
- To chodźmy złapać taksówkę.
Oboje wyszli, aby pojechać do hotelu Mariot, gdzie miała pokój Beatricze. Po drodze bliżej się poznali. Iwan poczuł, że Beatricze jest wyjątkowa. Noc spędzili razem w łóżku. Była bardzo upojna. Beatricze przed stosunkiem dała Iwanowi pigułkę, którą szybko połknął. Na drugi dzień, gdy Iwan się obudził Beatricze już nie było. Było mu smutno. Wrócił do domu, a w skrzynce znalazł kolejny list. Nim go otworzył zadzwonił do mamy i opowiedział jej o Beatricze. Czuł, że musi ją odnaleźć i poślubić, ponieważ to była jego pierwsza kobieta. Iwan, po rozmowie z mamą, otworzył list. Przeczytał go
i oglądał zdjęcia, które zostały do niego dołączone. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Nie potrafił zrozumieć dlaczego go to spotkało. Nie mógł znieść swojego życia i postanowił się powiesić. Po trzech dniach jego ciało odnalazła mama. Zobaczyła także zdjęcia i list. Jako były detektyw nie mogła tej sprawy tak zostawić. Postanowiła wziąć to w swoje ręce. Zadzwoniła do swojego przyjaciela Boba. Oboje wsiedli do auta i pojechali do hotelu Mariot. Wiedzieli, że spotkają tam Beatricze. Nie mylili się, siedziała w hotelowej restauracji. Podeszli do niej i zaproponowali rozmowę. Beatricze wiedziała od razu kim oni są. Matka jako zawodowy detektyw wiedziała już o co chodzi w tej sprawie. Wyjaśniła to Beatricze.
- Rozszyfrowałam cię Beatricze. A może jednak Franklinie Ubolt? Bo to Twoje prawdziwe imię i nazwisko. Wiem co się stało trzy dni temu w domu mojego syna. Rozkochałaś go w sobie, bo doskonale wiedziałaś, że Iwan jest homofobem. Twoje zabójstwo Tiny Trech też rozszyfrowałam. To twoja była dziewczyna, która cię zdradziła. Już nie popełnisz kolejnego morderstwa, gdyż teraz zostajesz zabrana na komisariat przez Boba.
- Nieeeeeeeee. Myślałam, że jak zabije Iwana to będzie koniec. Myliłem się.
- To z tobą będzie koniec Franklinie…
Franklin, czyli Beatricze został pojmany i skazany na dożywocie.